«Εμείς
πιστεύουμε στο ωραιότερο ιδανικό το οποίο διανοήθηκαν τα πιο προοδευτικά μέλη
της ανθρωπότητας. Και η προσπάθειά μας, ο αγώνας μας, είναι να γίνει αυτό
πραγματικότητα για την Ελλάδα και τον κόσμο ολόκληρο. Αγαπάμε την Ελλάδα και το
λαό της περισσότερο από τους κατηγόρους μας. Το δείξαμε όταν κινδύνευε η
ελευθερία, η ανεξαρτησία και η ακεραιότητά της και ακριβώς αγωνιζόμαστε για να
ξημερώσουν στη χώρα μας καλύτερες μέρες χωρίς πείνα και πόλεμο. Για το σκοπό
αυτό αγωνιζόμαστε κι όταν χρειαστεί θυσιάζουμε και τη ζωή μας. Πιστεύω ότι
δικάζοντάς μας σήμερα, δικάζετε τον αγώνα για την ειρήνη, δικάζετε την Ελλάδα»!
Αυτά ήταν τα λόγια του Νίκου
Μπελογιάννη, λόγια που θα ηχούν με ακατάλυτη δύναμη σαν ένα διαρκές
κατηγορητήριο εναντίον της αντίδρασης, διατηρώντας με το πέρασμα των χρόνων, ως
τις μέρες μας, όλο και πιο δυνατή, τη λάμψη του αγωνιστικού μεγαλείου του
κομμουνιστή ηγέτη. Η μνημειώδης απολογία του,
ξετίναξε πέρα για πέρα το μαύρο κατηγορητήριο για δήθεν προδωσία. Κι όμως
καταδικάζεται σε θάνατο. Η «δημοκρατική» κυβέρνηση Πλαστήρα - Βενιζέλου, επειδή
ήταν θέληση των ξένων, διατάσσει την εκτέλεση. Έτσι ο Μπελογιάννης, μαζί με
τρεις συγκατηγορουμένους του, στις 4 το πρωί της 30ής Μάρτη 1952, στο σκοτάδι
με τους προβολείς των αυτοκινήτων, αντιμετωπίζει το εκτελεστικό απόσπασμα. Η
εκτέλεση του Μπελογιάννη συγκλόνισε όλη την υφήλιο, προκαλώντας στο εσωτερικό
και το εξωτερικό παντού αγανάκτηση χωρίς προηγούμενο. Οι δυνάμεις της
αμερικανοκρατίας και της υποτέλειας εκτέλεσαν τον Μπελογιάννη, μα η ανυπέρβλητη
στάση του στο δικαστήριο και στο εκτελεστικό απόσπασμα, το παράδειγμα του
Μπελογιάννη, άφησε αθάνατες παρακαταθήκες, για το λαϊκό, αριστερό και
κομμουνιστικό κίνημα, για τον Αγώνα που συνεχίζεται!
«Μ’ ένα γαρύφαλλο ξεκλείδωσε
όλη την αθανασία. Μ’ ένα χαμόγελο έλαμψε τον κόσμο για να μη νυχτώνει».