ΤΟ ΠΑΡΑΜΥΘΙ ΤΟΥ ΔΙΑΛΟΓΟΥ ΓΙΑ ΤΗΝ ΠΑΙΔΕΙΑ

Ανακοίνωσε ο υπουργός Παιδείας την έναρξη άλλου ένα διαλόγου για την Παιδεία. Συγκρότησε για αυτόν τον λόγο την  Εθνική Επιτροπή Κοινωνικού Διαλόγου, το Εθνικό Συμβούλιο Παιδείας, έβαλε στο παιχνίδι και την Επιτροπή Μορφωτικών Υποθέσεων της Βουλής, διόρισε και ένα σωρό ειδικούς για να συζητήσουν τις προτάσεις τους για το πως θα βελτιώσουν την Παιδεία. Αλλά τελικά αυτό που πρόκειται να γίνει είναι αυτό που έχει ήδη συμφωνηθεί με την τρόικα και έχουν ψηφιστεί μαζί με το 3ο Μνημόνιο στη Βουλή ήδη από τις 13/8 (Νόμος 4336). Αυτά δεσμεύουν στην εφαρμογή  των αντιεκπαιδευτικών μέτρων της περίφημης έκθεσης του ΟΟΣΑ για την εκπαίδευση, που θέλει και άλλες μειώσεις στο κόστος της εκπαίδευσης. Κάτι που σημαίνει σε απλά ελληνικά ότι το σχολείο δεν θα χρηματοδοτείται όσο πρέπει από το ελληνικό κράτος με αποτέλεσμα να αναζητάει χορηγούς ιδιώτες και να κάνει περικοπές στην ποιότητα της εκπαίδευσης που θα παρέχεται (αύξηση των μαθητών ανά τμήμα, λιγότεροι καθηγητές, χειρότερα βιβλία κλπ).

Ο δήθεν εθνικός διάλογος που θα γίνει στη βάση όσων έχουν συμφωνηθεί είναι ακόμα ένα κόλπο που εφαρμόζει το υπουργείο για να δημιουργήσει την εντύπωση ότι "συζητά" δημοκρατικά τα θέματα της Παιδείας, λαμβάνοντας υπόψη της την κοινωνία. Αυτός όμως που έχει λάβει υπόψη της είναι μόνο οι δανειστές και τους όρους που αυτοί θέτουν. Αυτό ακριβώς κάνανε και όλες οι προηγούμενες κυβερνήσεις της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ, κάθε φορά που θέλανε να περάσουν αντιλαϊκά μέτρα που θα προκαλούσαν τις αντιδράσεις της κοινωνίας. Μα πάντα μπροστά τους έβρισκαν την οργανωμένη αντίσταση μαθητών και καθηγητών που αποτελούν και τους κύριους αποδέκτες αυτών των περίφημων μεταρρυθμίσεων που όλες οι προηγούμενες κυβερνήσεις είχαν επιχειρήσει εις βάρος τους.Θα θυμίσουμε για την ιστορία τις μεγάλες κινητοποιήσεις μαθητών και εκπαιδευτικών στις μεταρρυθμίσεις Κοντογιαννόπουλου το 1989 και Αρσένη το 1999 κλπ.

Σήμερα ήδη με τις κινητοποιήσεις των μαθητών, των αγροτών, τις απεργίες και το γενικό κλίμα δυσαρέσκειας που υπάρχει η κυβέρνηση επιλέγει το χαρτί του "Κοινωνικού Διαλόγου" για να ρίξει στάχτες στα μάτια του κόσμου. Εμείς από την μεριά των μαθητών πρέπει να μην μείνουμε απαθείς. Πρέπει να συντονίσουμε τη δράση μας και να οργανώσουμε τα μαθητικά συμβούλια στα σχολεία μας. Να συζητήσουμε για τις εξελίξεις και να αρχίσουμε να επικοινωνούμε με τα συμβούλια των άλλων σχολείων για να οργανώσουμε την κοινή μας δράση. Πιο δυναμικά και πιο αποτελεσματικά.

ΟΙ ΜΑΘΗΤΕΣ ΔΙΝΟΥΝ ΣΤΟΝ ΧΡΟΝΟ ΧΡΩΜΑ, ΑΝΤΙΣΤΕΚΟΝΤΑΙ ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΚΑ

Όταν ο Πάμπλο Πικάσο απεικόνιζε τη φρικαλεότητα του πολέμου με την Γκουέρνικα, όταν οι Pink Floyd τραγούδησαν το “Another brick in the wall” για την πτώση του τείχους του Βερολίνου, όταν ο Γιάννης Ρίτσος χάραξε με την πένα του την οργή του λαού, όταν ο Μίκης Θεοδωράκης εξορίστηκε εξαιτίας της μουσικής του, η τέχνη έγινε πρόσωπο, πρόσωπο που προβλημάτισε, που συγκλόνισε, που κινητοποίησε.

Το Σάββατο 5 Δεκεμβρίου 2015 επιστρατεύουμε τα «ευγενή» όπλα μας: το θέατρο, τη μουσική, την ποίηση, τον χορό και τη ζωγραφική, ώστε μέσα από την τέχνη να εκφράσουμε τη δική μας αντίρρηση στην υπάρχουσα κατάσταση, στις δυσλειτουργίες της εκπαίδευσης και σε όσους ανθρώπους ξέχασαν πως είναι να είσαι Άνθρωπος.

Με πρωτοβουλία των μαθητών των Γενικών Λυκείων: 1ο , 2ο , 3ο , 5ο , 8ο , Καλλιτεχνικό, Μελεσών, Ν. Αλικαρνασσού και Πειραματικό σας καλούμε να ενώσουμε τις ψυχές μας, να συνομιλήσουμε με νότες και χρώματα, να «δώσουμε τελικά ξανά στο χρόνο χρώμα». Η εκδήλωση θα πραγματοποιηθεί στις 20:00 στο προαύλιο του Αγίου Τίτου. Θα συγκεντρωθούν τρόφιμα για το κοινωνικό παντοπωλείο, καθώς και χρήματα για το Κέντρο Παιδικής Μέριμνας Ηρακλείου.

ΟΤΑΝ ΤΟ ΚΡΑΤΟΣ ΔΟΛΟΦΟΝΕΙ...

Πέρασαν 7 χρόνια από τότε που το κράτος δολοφόνησε τον Αλέξη Γρηγορόπουλο. Ένα παιδί 15 χρονών που επειδή δεν χωρούσε στο προκαθορισμένο καλούπι που επιβάλουν τα αστικά στερεότυπα, έπρεπε να τιμωρηθεί. Και μάλιστα με τον πιο αυστηρό τρόπο. Πολλοί ακόμα και σήμερα δυσανασχετούν που ακόμα τον θυμόμαστε. Δυσανασχετούν που η δολοφονία του μας βγάζει στους δρόμους. Θα ήθελαν να το περάσουν σαν μία πράξη παραδειγματισμού, και ίσως να περίμεναν από εμάς να έχουμε πάρει το μάθημά μας. Ενδεχομένως κιόλας να βρεθεί μέσα σε αυτούς άλλος ένας που θα κρατάει κάποιο όπλο στο χέρι για να συνεχίσει με τον ίδιο ζήλο το έργο του δολοφόνου αστυνομικού που πυροβόλησε τον Αλέξη, αισθανόμενος πως προσφέρει έργο στην κοινωνία. Πως την "καθαρίζει" από τους επικίνδυνους. Και είναι πολύ εύκολο να βρεθεί, όσο το κυρίαρχο αστικό κράτος αναπαράγει μέσα στους μηχανισμούς του τον φασισμό. Όσο χρειάζεται τον φασισμό και τον τραμπουκισμό για να τρομοκρατεί και να εκφοβίζει όποιους τολμάνε να του αντιστέκονται και να το αμφισβητούνε. Όσο το αστικό σύστημα θα οπλίζει τα χέρια ανθρώπων ανεγκέφαλων για να τους χρησιμοποιεί ενάντια στον λαό που ξεσηκώνεται, σίγουρα θα υπάρξει και κάποιος από δαύτους που στο πρόσωπο κάποιου παιδιού ίσως αντικρίσει κάποιον εκκολαπτόμενο επαναστάτη, κάποιον που στο μέλλον μπορεί και να απειλήσει την κυριαρχία των αφεντικών του.