ΚΑΠΕΤΑΝΑΚΕΙΟ: ΕΝΑ ΣΧΟΛΕΙΟ ΣΕ ΑΠΟΓΝΩΣΗ...

 

Το γιαπί δίπλα μου μόνο του και αξιολύπητο θυμίζει κάτι το μισοτελειωμένο, το παρατημένο, το κουρελιασμένο, κάτι το άχρηστο με άλλα λόγια. Όπως όταν ένας μαθητής κάνει όνειρα για το μέλλον του και στη διάρκεια του χρόνου τα παρατάει, έτσι και αυτό έχει χάσει κάθε πράσινο φως και έχει πειστεί ότι θα μείνει μόνο του, μόνο στην απελπισία, βυθισμένο στη δυστυχία. Όμως ακόμα και έτσι, έχει γίνει κομμάτι της ζωής όλων των παιδιών. Εγώ προσωπικά κάθε πρωί που το βλέμμα μου πέφτει πάνω του νιώθω θυμό και αγανάκτηση. Σε μια φάση της ζωής μου που τίποτα δεν είναι σίγουρο, αυτό είναι το σταθερό δεδομένο μου. Οπότε, δεν θέλω να πηγαίνω στο σχολείο και να μην το βλέπω. Ούτε θέλω να το βλέπω έτσι. Είναι υποχρέωση να φτιαχτεί! Είναι μια ζωντανή απόδειξη της γραφειοκρατίας και της αδιαφορίας για την παιδεία στη χώρα μας. Η μουντή αυτή καθημερινότητα μας μπορεί να ζωντανέψει.
ΠΡΕΠΕΙ να ζωντανέψει!!!

ΟΙ ΜΑΘΗΤΕΣ ΤΟΥ 1ΟΥ ΓΥΜΝΑΣΙΟΥ ΗΡΑΚΛΕΙΟΥ